Ook dit jaar moest ik in augustus uit liefde het moeilijkste besluit nemen. Net als zijn moeder lieten de spieren van de achterpoten het van Dhjun steeds meer afweten waardoor het voor hem steeds moeilijker werd om in de been te komen. Wetende dat hij niet alleen zou zijn, is hij nu met zijn moeder en broertjes en zusjes in de hondenhemel. Ik zal hem met als zijn moeder missen tot aan mijn eigen dood maar hij leeft voort in mijn herinneringen en in mijn hart. Ik mis het knuffelen met mijn grote teddybeer en ik hoop dat Mæiikjo dat leed een beetje kan verzachten zodra hij groot is.